INotifyPropertyChange – notifying about change of all properties at once

Today, working on a new feature for my pet project, I realized that I have to notify the view, that all properties in view model have changed. The most obvious way to achieve that would, of course be to rise PropertyChange event a bunch of times.

This is good solution for one time usage, however I was interested in something more general, something which could be extracted to base view model. Fortunately, it turns out that there is a simple trick to do that. All You have to do is use an empty string or null as a property name. So in my case this comes down to this one-liner

INotifyPropertyChange – notifying about change of all properties at once

Windows Phone – skinnable application

1. Introduction

Today, I would like to present my concept of making skinnable application in Windows Phone 7.1. Making a skinnable application in Windows Phone might be a little bit tricky. Unfortunately, WP7 doesn’t support DynamicResource keyword which is a basic tool for making skins in WPF. In order to overcome this inconvenience I decided to write a SkinManager for WindowsPhone.

2. Base view

As I mentioned before, there is no support for using dynamic resources in WP7, therefore, in order to force a control to change style, we have to assign this style in code behind. It is rather obvious that in a single window/control there might be quite a lot of other controls whose style also should be changed. That is why, I decided to write controls iterator first.

In this iterator I used DFS algorithm for searching elements in a tree. Thanks to this piece of code I can take advantage of LINQ’s benefits. In the next step I created base classes for views.

3. SkinManager class

Having prepared basis for skinnable control, let me introduce a custom attribute called the SkinnablePartAttribute

This attribute should decorate custom controls which should have an ability to change theme/skin. As you can see, the SkinnablePartAttribute has a ThemePartName property which holds information about a name of ResourceDictionary where styles for the given control ought to be searched. Now, it is time to take a look at a SkinManager class. The SkinManager class has one public function – ApplySkin

This function iterates through all controls which implement a IViewBase interface – in other words, the function iterates through our custom controls. If a control is decorated with the SkinnablePartAttribue, a new Uri is created based on the information from the ThemePartName property and from the skinName parameter(I assumed that all dictionaries are located in the Themes directory). In the final step, private function also known as the AppySkin function is called. This function looks this way:

Here, all the magic begins. In the first step, current ResourceDictionary is transformed into the standard dictionary. The key of this dictionary is a value of style – a reference to the style object. In the next step, I created a new ResourceDictionary based on the Uri parameter passed to this function. In the last step, another loop over controls is performed. However, this time only controls with the assigned Style property are taken into consideration. Then, if the newStyleDictionary contains a key of given control style we are ready to swap styles.

Entire listing of SkinManager is presented below

4. Example of usage

In order to use the SkinManager it is essential to make some preparation. First of all, you have to create Themes directory in a project. In this directory there must be separate subdirectories for every skin you would like to use. What is more, in these subdirectories you should place all ResourceDictionaries specified in the SkinnablePartAttribute. A sample directory structure is shown in the picture below:
DirectoryStructure
The very last step is to make controls (which should be skinnable) inherit from ViewBase. Here is example of usage

and screenshots of the same view with different skin

skinnable application
skinnable application

5. Controls with dynamically changing content

After some test, it turned out that the mechanism presented above has problems with controls which change their content dynamically. Let me clarify – styling grids, list boxes etc. work fine, however changing row styles and listboxitem styles are not working properly. In order to overcome this problem you must define a style for a specific target type. Here is an example of usage with the listbox:

Windows Phone – skinnable application

Lokalizowanie aplikacji Silverlight i Windows Phone z wykorzystaniem Portable Shared Library

Witam
W dzisiejszym wpisie postaram się przedstawić w jaki sposób lokalizować treści aplikacji typu Silverlight oraz WindowsPhone. Założenie jest takie, że chcemy zbudować multiplatformową aplikację, która będzie obsługiwała platformę Silverlight oraz Windows Phone. Rozsądnym zatem podejściem jest trzymanie wszystkich tłumaczeń w jednym miejscu – najlepiej aby mechanizm tłumaczenia był obsługiwany zarówno przez Windows Phona jak i Silverlighta.
W pierwszym kroku musimy doinstalować do środowiska Visual Studio projekt typu Portable Class Library. Referencje do tego typu projektów możemy dodawać zarówno do projektów Silverlightowych, WindowsPhonowych – zatem idealnie nadaje się na przetrzymywanie w nim mechanizmu tłumaczenia aplikacji. W celu zainstalowania wyżej wspomnianego typu projektu musimy odwiedzić następującą stronę
http://visualstudiogallery.msdn.microsoft.com/b0e0b5e9-e138-410b-ad10-00cb3caf4981, a następnie zassać plik instalacyjny. Mając już przygotowane środowisko, stwórzmy nową solucję i dodajmy do niej projekt typu Portable Class Library – nazwijmy go SharedPortableClasses.
Create
Następnie dodajmy do tego projektu nowy folder “Localization”, w którym to umieścimy pliki typu *.resx. Pierwszy plik nazywamy po prostu Localization.resx natomiast następne nazywamy według wzorca Localization..resx, gdzie:
<culture> – oznacza kulturę/język komunikatów jaki dany plik będzie przechowywać
Dla przykładu aby mechanizm tłumaczący obsługiwał język polski oraz angielski, powinniśmy stworzyć następującą strukturę plików

Localization.resx
Localization.pl-PL.resx
Localization.en-US.resx

W kolejnym kroku musimy zmienić modyfikator dostępu do naszych plików zasobów na publiczny. W tym celu klikamy podwójnie na każdy plik *.resx i z comboboxa wybieramy public
Public
Mając przygotowane pliki zasobów, możemy teraz umieszczać w nich tłumaczone elementy interfejsów oraz komunikatów. Robimy to w następujący sposób:

  • W pliku Localization.resx wypełniamy pole w kolumnie “Name” jakąś wartością(kluczem), która identyfikuje nasz tekst (w moim przypadku będzie to “Title”)
  • W plikach Localization.pl-PL.resx oraz Localization.en-US powtarzamy tę czynność (uzupełniamy pola w kolumnie “Name” tymi samymi wartościami co w pliku Localization.resx) oraz wypełniamy pole w kolumnie “Value” tekstem w odpowiednim języku.

Mając już prawie gotowy mechanizm tłumaczący stwórzmy teraz projekt typu “Silverlight Application” oraz dodajmy mu referencję do projektu SharedPortableClasses. Dodajmy teraz do zasobów naszej aplikacji obiekt typu Localization

Niestety z powodu tego, że klasa Localization nie posiada publicznego konstruktora bezparametrowego, nie uda nam się odpalić naszej aplikacji. Resharper od razu wyrzuci ostrzeżenie następującej treści
ConstructorWarning
Zatem w jaki sposób wykorzystać nasz mechanizm tłumaczący ? Rozwiązania są dwa

  • Zmodyfikować plik Localization.Designer.cs i ustawić konstruktor domyślny na publiczny. Takie rozwiązanie jednak nie jest eleganckie, gdyż za każdym razem gdy dodamy nowy wpis do pliku Localization.resx kod w pliku Localization.Designer.cs zostanie przegenerowany.
  • Drugim sposobem jest stworzenie klasy pośredniczącej, która będzie w sobie trzymała instancję obiektu Localization, oraz dodanie obiektu tej klasy pośredniczącej do zasobów aplikacji

Jako, że podejście drugi jest wg mnie dużo lepsze to postaram się je teraz przedstawić. Do projektu SharedPortableClasses dodajmy klasę LocalizationProxy.cs.

Teraz stwórzmy instancję tej klasy w zasobach aplikacji

Zanim przystąpimy do tłumaczenia samego interfejsu musimy jeszcze zmodyfikować plik projekty *.csproj. Otwieramy nasz plik projektu w dowolnym edytorze tekstowym, a następnie w sekcji SupportedCultures dorzucamy kultury w jakich
nasza aplikacja ma pracować. W moim przypadku będzie to wyglądać w następujący sposób:
CSProjCultures
Jak widać moja aplikacja będzie wspierała język angielski oraz język polski. Mając już wszystko gotowe przystąpmy do tworzenia interfejsu. Zmodyfikujmy plik MainPage.xaml tak aby wyglądał w następujący sposób

Widok ten jest bardzo prosty. Posada on dwa przyciski służące do zmiany aktualnego języka oraz labelkę, na której dany tekst będzie się pojawiać. Najciekawszą rzeczą w tym kodzie jest sposób wyświetlania tłumaczonego tekstu. Jak widać do właściwości Text elementu typu TextBlok nie jest przypisywana wartość stała, ale używany jest binding

To co wyświetli się w danym TextBloku zależne jest od tego co zwróci nam nasz mechanizm tłumaczący. Odnosimy się do niego poprzez wskazanie zasobu, który nazwaliśmy LocalizationProxy (taki klucz nadaliśmy mu w zasobach aplikacji). Następnie do konkretnego tekstu odnosimy się podając odpowiednią ścieżkę – w tym przypadku jest to LocalizationManager.Title. LocalizationManager jest to właściwość, którą stworzyliśmy w klasie LocalizationProxy, natoamist Title jest to klucz jaki wpisaliśmy w pliku zasobów Localization.resx. Przeglądając plik Localization.Designer.cs można zauważyć, że została tam wygenerowana właściwość Title.

Właściwość tak zwraca nam tekst w odpowiednim języku. Sam mechanizm zwracania tekstu dla wybranego przez nas języka jest już dostarczony z Frameworkiem. Tekst wyświetlany w aplikacji będzie w takim języku/kulturze jaka zostania przypisana do właściwości Thread.CurrentThread.CurrentUICulture. Możemy to w łatwy sposób sprawdzić zmieniając dynamicznie kulture wątku.
Stwórzmy nową klasę i nazwijmy ją MainPageViewModel. Wygląda ona w następujący sposób

Następnie stwórzmy obiekt tej klasy i przypiszmy go do DataContext-u okna MainPage.

Dzięki wykorzystaniu komend po naciśnięciu przycisku “Polski” zostanie odpalana komenda PolishLangugeCommand, która z kolei odpali anonimową funkcję do niej przypisaną. W funkcji tej zmienimy kulturę wątku na “pl-PL”. Ważnym elementem jest tutaj funkcja ResetResources(), która znajduje się w klasie LocalizationProxy. Funkcja ta informuje widok (poprzez zdarzenie NotifyPropertyChanged), że należy odświeżyć wszystkie elementy, które zostały zbindowane do właściwości LocalizationManager.

Postępując w analogiczny sposób możemy stworzyć aplikację WindowsPhone, która będzie wykorzystywałą nasz mechanizm tłumaczący. Co więcej dzięki temu, że dwie aplikacje będą korzystały z tego samego mechanizmu oraz z tych samych resourców, nie musimy podwójnie wpisywać tłumaczonych tekstów.
Lokalizowanie
Projekt można znaleźć pod tym linkiem
http://www.4shared.com/rar/i9cd3EGD/LocalizationSolution.html

Lokalizowanie aplikacji Silverlight i Windows Phone z wykorzystaniem Portable Shared Library

Silverlight – koncepcja logowania z użyciem MembershipProviders oraz WCF RIA cz.3 – Microsoft Enterprise Library Security Block

W tym wpisie postaram się krótko przedstawić blok bezpieczeństwa (Security Block) z biblioteki Microsoft Enterprise Library.
Biblioteki tej użyjemy do sprawdzania rol i reguł dostępu do funkcji serwisu WCF. Najpierw oczywiście musimy pobrać bibliotekę Microsoft Enterprise Library, znajduje się ona pod tym adresem.
http://www.microsoft.com/download/en/details.aspx?id=15104. Biblioteka ta jest również dostępna z poziomu NuGeta, jednakże instalacja poprzez ten plugin dorzuca do projektu tylko dll-ki. W pierwszym przypadku natomiast oprócz dll-ek zostaje również zainstalowane bardzo wygodne narzędzie ułatwiające konfigurację różnych modułów biblioteki.
Mając zainstalowane wszystkie potrzebne komponenty możemy przystąpić do działania. Zacznijmy od zmodyfikowania pliku Web.config, tak aby umożliwić naszemu systemowi korzystanie z ról – a tak właściwie aby umożliwić edycję, tworzenie, usuwanie oraz przypisywanie ról użytkownikom.W sekcji

dorzucamy następujące wpisy

W tym momencie dodaliśmy do kolekcji menadżerów ról (Role managers) nowy provider -nie jest to jednak MembershipProvider lecz RoleProvider, a dokładniej dostarczony przez framework SqlRoleProvider. Provider ten jest przystosowany do działania na bazie danych o takiej strukturze, jak baza, którą stworzyliśmy w części pierwszej. Po konfiguracji providera przyszedł czas na dodanie przykładowego użytkownika oraz przypisanie mu jakiejś roli. Wybieramy opcję “ASP.NET Configuration” z menu “Project”, następnie na stronie na którą zostaniemy przeniesieni, przechodzimy na zakładkę “Security”
Configuration
admintool
W kolejnym kroku dodajemy role – klikamy w “Create or Manage roles”,a w stronie, która się otworzy wpisujemy nazwę roli np.”Developer”. Postępując w podobny sposób dodajmy jeszcze role “Admin”. Następnie tworzymy użytkownika – klikamy w “Create user”, a następnie wypełniamy pola podobnie jak na załączonym poniżej screenie
admintoolpass
Mając stworzonego przykładowego użytkownika możemy przystąpić do ograniczenia dostępu do niektórych funkcji naszego serwisu. W tym celu, po pierwsze modyfikujemy funkcję logowania.

Jak widać, przy tworzeniu użytkownika dodatkowo pobieramy z bazy danych jego wszystkie role. Statyczna funkcja GetRolesForUser pobiera role przy pomocy domyślnego RoleProvidera.
Dodajmy teraz do naszego DataAccesService-u dwie funkcje.

  • OnlyAdminCanDownloadThis
  • DevelopersCanDownloadThis

Dane pobierane przez pierwszą funkcję mogą być odczytane jedynie przez użytkowników, którzy są administratorami systemu. Natomiast dane z funkcji drugiej mogą być odczytane przez developerów (oczywiście admin również może pobrać te dane). Zastanówmy się teraz w jaki sposób sprawdzić czy dany użytkownik ma dostęp do danych. Możemy sprawdzać role ręcznie (niewygodne), użyć znanego z ASP.NET atrybutu PrincipalPermission (mało elastyczne) lub skorzystać z Microsoft Enterprise Library (całkiem dobra opcja). Security Block z biblioteki Microsoft Enterprise Library ma tę przewagę nad wcześniej wspomnianymi rozwiązaniami, że wprowadza on tzw. reguły(Rules). Dzięki nim możemy w łatwy sposób zdefiniować warunki jakie musi spełnić użytkownik aby zezwolić mu na dostęp w jakieś miejsce systemu. Skonfigurujmy zatem prostą regułę – regułą ta pozwoli na dostęp do danych jedynie tym użytkownikom,którzy mają prawo administratora. Klikamy PPM na plik Web.config i wybieramy z niego opcję “Edit Enterprise Library V5 Configuration” – opcja ta została dodana po instalacji biblioteki Microsoft Enterprise Library.
editenterprise
W oknie które się otworzy wybieramy “Add Security Settings” z menu “Blocks”.
addsecurity
W głównym oknie aplikacji pojawi się nowy element – “Security Settings”. Klikamy na znak “+” obok “Authorization Providers”, następnie z rozwiniętego menu przechodzimy na “Add Authorization Providers” i ostatecznie klikamy na “Add Authorization Rule Provider”
authorization
W ten sposób dodaliśmy domyślny “Rule Provider”, teraz możemy stworzyć reguły dostępu do naszej aplikacji. W tym celu musimy kliknąć w lewy dolny róg pola “Authorization Rule Provider”, a następnie z menu, które się pojawi wybrać “Add Authorization Rule”
rule
W oknie aplikacji pojawi się nowy element – “Authorization Rule”, nadajmy mu nazwę “DevelopersOnly”, a następnie zdefiniujmy tzw. “Rule expression”. “Rule expression” jest warunek jaki musi zostać spełniony, aby użytkownik uzyskał dostęp do części aplikacji chronionej przez regułę “DevelopersOnly”. Wyrażenie to możemy wpisać ręcznie, lub poprzez prosty kreator – dostępny jest on pod przyciskiem “…”.
Stwórzmy więc regułę, która pozwoli tylko użytkownikom typu Developer oraz oczywiście adminowi mieć dostęp do jakieś części aplikacji. Otwórzmy zatem “Rule Expression Editor” (dostępny on jest pod przyciskiem “…”), kliknijmy na przycisk “Role”, wpiszmy “Developer”, następnie kliknijmy w przycisk “OR”, wpiszmy “Admin”.Możemy również wpisać następujące wyrażenie ręcznie

ruleeditor
Stworzyliśmy zatem regułę pozwalającą na dostęp użytkownikom typu Developer (R:Developer) oraz administratorom (R:Admin). Aby zatwierdzić zmiany wybieramy “Save” z menu “File”. W pliku Web.config pojawiły się teraz następujące linijki

Do powyżej konfiguracji musimy jeszcze dorzucić wybór domyślnego providera – dodajmy zatem następujący wpis do linii

Wykorzystajmy teraz stworzoną właśnie regułę aby zabezpieczyć wspomnianą wcześniej funkcję “DevelopersCanDownloadThis”. Po pierwsze stwórzmy pomocniczą klasę pomocniczą SecurityHelper i dodajmy do niej metodę IsAuthorized, która wygląda w następujący sposób:

Następnie w funkcji “DevelopersCanDownloadThis” musimy sprawdzić czy użytkownik może wykorzystać tą funkcję – w tym celu wykorzystujemy funkcję IsAuthorized. Może wyglądać to w następujący sposób

Logując się na użytkownika, który posiada prawo/rolę “Developer” będziemy mogli pobrać dane wykorzystując funkcję “DevelopersCanDownloadThis” w przeciwnym razie do klienta zostanie rzucony wyjątek z odpowiednim komunikatem. Niestety Security Block nie został jeszcze przeniesiony na platformę Silverlightową, zatem przedstawionych powyżej sposobów sprawdzania praw dostępu(np. do jakiejś funkcjonalności) nie możemy zastosować po stronie klienta.

Silverlight – koncepcja logowania z użyciem MembershipProviders oraz WCF RIA cz.3 – Microsoft Enterprise Library Security Block

Silverlight – koncepcja logowania z użyciem MembershipProviders oraz WCF RIA cz.2

W poprzednim wpisie przedstawiłem w jaki sposób zaimplementować mechanizm logowania po stronie serwera. Wykorzystałem do tego celu WCF RIA oraz znane z ASP MembershipProvidery. Tym razem przedstawię jak wymusić logowanie po stronie klienta, oraz w jaki sposób można dynamicznie zmieniać providerów, którzy walidują usera.
Poprzednim razem stworzyliśmy już szkielet aplikacji, zatem mamy projekt klienta oraz projekt serwera. Zacznijmy od “włączenia” FormsAuthentication po stronie klienta. W pliku App.xaml.cs , w konstruktorze dorzućmy następujące linijki

Następnie zanim pokażemy treść naszej strony, musimy sprawdzić czy użytkownik jest zalogowany.Jeżeli nie, należy pokazać okno logowania. Możemy to zrobić w następujący sposób.

WebContext jest to klasa generowana automatycznie przy buildowaniu solucji.Jej kod powinniśmy odnaleźć w katalogu Generated_Code po stronie klienta. Klasa ta posiada właściwość Current, która zwraca obecny context zarejestrowany w kolekcji ApplicationLifetimeObjects.
Okno logowania zostało zaimplementowane jako ChildWindow. Jego kod może wyglądać w następujący sposób

Kontrolka logowania jest bardzo prosta, składa się ona z dwóch labelek, textboxa oraz passwordBoxa. Powyższy kod powinien wygenerować mniej więcej takie oto okno
WCF RIA
Mechanizm wywoływania operacji logowania znajduje się natomiast w ViewModelu kontrolki logowania. Po naciśnięciu przycisku OK, dzięki zastosowaniu DelegateCommand uruchamiany następującą funkcję

W funkcji tej najpierw sprawdzamy, czy użytkownik podał dane do logowania, a następnie wywołujemy kolejną funkcję PerfomrLoginOperation. Przedstawia się w następujący sposób

Widzimy zatem, że wywołujemy funkcję logowania z serwisu WCF, w parametrach natomiast podajemy login oraz hasło przechwycone z okna. Dodatkowo w parametrze podajemy delegata do funkcji, która zostanie wykonana po zakończeniu operacji logowania.

Jeżeli odpowiedź z serwisu WCF zawiera błędy to wiemy, że operacja logowania się nie powiodła. Wyświetlamy zatem stosowny komunikat. Jeżeli natomiast wszystko jest Ok, pole loginOperation.Error będzie miało wartość null. Możemy wtedy pokazać naszą wiadomość dostępną jedynie dla zalogowanych użytkowników.
Mamy zatem ochronę przeciwko nieautoryzowanemu dostępowi do klienta. Jednak co w przypadku gdy nasz klient musi w calach np. zassania danych pobrać je przy wykorzystaniu jakiegoś WebServicu. Na ogól wystawiany jest wtedy drugi WebService do pobierania danych z jakiejś bazy. Do takiego WebServicu w teorii może dostać się każdy – my natomiast chcemy żeby dane można było pobierać jedynie po zalogowaniu się do aplikacji. Na szczęście nasz dodatkowy WebServise można w prosty sposób zabezpieczyć przed dostępem osób trzecich. Stwórzmy zatem sobie nowy WebService służący do pobierania danych. Do projektu Webowego dodajmy nową klasę typu “Domain Service” oraz dopiszmy do nie jedną metodę symulującą pobieranie danych.

Do takiego Servicu może dostać się każdy. Jeżeli natomiast naszą klasę udekorujemy atrybutem [RequiresAuthentication()] tylko użytkownicy, którzy pomyślnie przeszli autentykację przez nasz CustomAuthenticationService będą w stanie pobrać dane. W przeciwnym wypadku zostanie rzucony wyjątek.
debugger

Zastanówmy się teraz w jaki sposób można byłoby logować się do naszej aplikacji np. przy pomocy konta Google. Zacznijmy od tego, że musimy stworzyć własny MembershipProvider. W tym celu dodajmy do projektu Webowego nową klasę “GoogleMembershipProvider“, która będzie rozszerzać klasę MembershipProvider. Klasa MembershipProvider jest klasą abstrakcyjną zatem musimy zoverridować wszystkie jej funkcje (nie musimy wrzucać tam logiki, narazie po prostu wpiszmy tam cokolwiek aby przeszła kompilacja). Mając stworzony szkielet providera musimy go dorzucić do listy wszystkich providerów (tak jak to zrobiliśmy z SqlMembershipProvider-em). Modyfikujemy zatem sekcję podsekcję providers z sekcji membership na następującą.

Mając w kolekcji wszystkie nasze providery pozostaje nam się zastanowić, w jaki sposób raz używać GoogleMembershpProvidera, a innym razem SqlMembershipProvidera. Ja zrobiłem to w następujący sposób. Najpierw utworzyłem enuma, w którym przechowuje “nazwy” moich providerów

Następnie wykorzystałem parametr customData interfejsu IAuthentication. Po stronie klienta w funkcji logowania po prostu przesyłam typ konta do którego się loguję. Wygląda to w ten sposób:

Następnie po stronie serwera wybieram tego providera, przez którego loguje się użytkownik.

Zauważmy, że linijka

została zastąpiona przez

zatem teraz mamy wpływ na to, którego MembershipProvidera użyjemy. Jeżeli chodzi o samo sprawdzenie czy dany użytkownik podał poprawne dane do konta google, to sprawa jest trochę kłopotliwa(tak mi się wydaje :D). Nie udało mi się użyć biblioteki dotNetOpenAuth, gdyż z tego co widzę logowanie poprzez tą bibliotekę wymaga przekierowania na stronę Googla. Niestety taka operacja nie jest dozwolona w Silverlighcie (Silverlight nie wspiera cross-domain policy). Ponadto wykorzystanie tej biblioteki po stronie serwera również nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Ostatecznie zatem skorzystałem z opisu znajdującego się na stronie Googla http://code.google.com/intl/pl-PL/apis/accounts/docs/AuthForInstalledApps.html#Using. Czyli po prostu spreparowałem odpowiedni HTTPS Post Request. Funkcja ValidateUser z GoogleMembershipProvidera wygląda zatem następująco

Ciężko mi jednak stwierdzić czy takie logowanie jest bezpieczne. Co prawda nie udało mi się wyłapać nic konkretnego poprzez Wiresharka lub Fiddlera, jednakże ekspertem od zabezpieczeń niestety nie jestem.
W następnym wpisie postaram się króciutko przedstawić bibliotekę Microsoft Enterprise Library, a właściwie jeden z jej bloków – Security Block.Wykorzystam go do zezwalania użytkownikom do dostępu do funkcji serwisu, w zależności od ich roli w systemie.

Silverlight – koncepcja logowania z użyciem MembershipProviders oraz WCF RIA cz.2